Hey!

Ik ben  Joke een dyslectische ziel. Ook heb ik ADHD,ass en dyscalculie. Al van kindsaf aan worstel ik met taal, zowel in woorden als in het schrijven.

Ik paste nergens in het juiste vakje op school.

Ik herinner me nog goed dat ik op de schoolbanken zat en bij mezelf dacht: ‘Wat zit ik hier te doen?’ Ik was altijd wel iets vergeten, kon niet stil zitten en was ook geen kei in taal en rekenen. Het enige wat ik graag deed was mensen rondom mij bestuderen, maar toen had ik natuurlijk nog geen flauw benul dat ik juist mijn supertalent aan het ontwikkelen was. Wat ik wel wist, is dat ik geen enkel talent had om het goed te doen op school en dat ik me overal anders voelde.

Later, toen ik Juul kreeg, begon de bal te rollen en zag ik hoeveel Juul op mij leek. Hij had het namelijk ook niet zo gemakkelijk op school. Al vanaf de kleuterklassen ging niet alles vanzelf.

Maar toen ik op mijn 30e weer begon te studeren als (paarden)coach, leerde ik mezelf uit de boekjes. Ik wist al dat ik dyslexie en dyscalculie had, maar ik had totaal niet door dat ik ook ADHD en ASS had. En zo bleef de bal rollen.

Ik bleek een kei te zijn in het begrijpen hoe hersenen juist werken en ik zag in ieder probleem wel een gepaste activiteit om oplossingen te bedenken. Al hou ik niet zo van het woordje ‘probleem’.

Via een IQ-test bleek ik hoogbegaafd te zijn op het gebied van ‘omdenken’, terwijl ik mijn hele leven heb gehoord dat ik dom was omdat ik niet kan schrijven. Zo heb ik geleerd om in te zien dat ik niet minderwaardig of anders ben, maar juist een fantastisch out-of-the-box denker. En dat ik liefdevol genadeloos ben en steeds op mijn doel af ga mischien een beetje apart maar ongelooflijk geduldig en dat is ok.

Nu heb ik geleerd om ja te zeggen tegen mezelf en me minder van anderen aan te trekken. Ik doe alles op mijn eigen manier zodat ik mijn energie niet verlies. Ik maak bewust keuzes en aan zaken waarvan er iets van mij verwacht wordt dat ik minder kan, heb ik geleerd dat door open te communiceren ik me niet meer in alle bochten hoef te wringen. Ik zeg nu niet meer ‘ik kan dat niet’, maar ‘ik ga het proberen en ik zie hoe ver ik kom’. Door op een liefdevolle manier tegen mezelf te spreken kan ik mijn grenzen steeds meer verleggen of bewaken en zo veel meer doen op een dag. Zo hou ik ook meer tijd over om leuke dingen te doen met mijn zoon. En omdat ik mezelf beter begrijp, kan ik ook beter omgaan met de schooldruk die hij ervaart. Ik hoef niet in het plaatje te passen en mijn zoon ook niet. En deze gedachten brengen me zoveel rust. Zo hol ik niet meer van links naar rechts maar kan ik perfect kiezen wat goed is voor mezelf en voor mijn zoon.

Ook al lijk ik een beetje op Scrat, de eekhoorn uit Ice Age, die altijd wel iets tegenkomt, ik weet nu hoe ik de humor erin kan houden en is het dagelijkse leven en opvoeden niet meer zo zwaar. Door alles te zien als groeimomenten kan ik nu vol vertrouwen uitdagingen aangaan en precies weten wat ik moet doen. Als je me een beetje kent dan weet je dat ik een vrouw ben van weinig woorden en dat ik voor fouten sta en dat ik ongelofelijk chaotisch ben.;-)

Ik geloof sterk dat we onze kinderen met een label nodig hebben in deze wereld, omdat zij de creatieve makers van de toekomst zijn. We beschikken over zoveel meer talenten dan we nodig hebben op school, en we mogen als mens gewoon meer gaan staan voor onszelf en ons gezin.